Είμαι κορίτσι. Άλλες φορές γυναίκα. Όταν πίνω πολύ λευκό κρασί γίνομαι γατούλα. Είμαι Θεσσαλονικιά και σπουδάζω. Σε ένα παράλληλο σύμπαν ζω με τον γκόμενό μου, φτιάχνω γλυκά στο σπίτι, τα πουλάω και ζούμε όλοι ευτυχισμένοι σε διαμέρισμα μαζί με τον σκύλο και την γάτα μας.
Γενικά μπορώ να πω ότι εδώ και πολύ πολύ καιρό είχα την ανάγκη να γράψω. Να γράψω κάτι που θα μπορέσει να το δει κάποιος, να το διαβάσει ή να βαρεθεί και να το παρατήσει, να το αγαπήσει ή να το μισήσει, να του πει κάτι ή να το θεωρήσει πλήρως αδιάφορο και να πει, κλείστο κοπελιά δεν το χεις. Αυτή τη στιγμή όμως που κάθομαι με το λάπτοπ στα πόδια που θα αρχίσει σε λίγο να βράζει έτσι όπως έχει ζεσταθεί και με παρακαλάει να το αφήσω στην ησυχία του το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ένα "εεεμ.". Θυμάμαι στη δευτέρα λυκείου είχαν έρθει κάτι κοπέλες που σπούδαζαν φιλολογία- να έχουν πάρει πτυχία εύχομαι τα κορίτσια- για να μας κάνουν παράδοση ένα κεφάλαιο ιστορίας. Πρέπει να είχαμε μετρήσει γύρω στα 23 "εεεμ..". Άγχος; Απειρία; , ή απλά δεν το είχαν; Ειλικρινά δεν ξέρω τι από όλα έφταιγε που οι κοπέλες κόντεψαν να διαολοσταλούν από 2 ντουζίνες νευρικά 17χρονα αλλά αυτή τη στιγμή μπορώ να καταλάβω κάπως πως αισθανόντουσαν. Εδώ θα διακόψω την σκέψη μου για τα πω πως κανονικά σε αυτό το σημείο του κειμένου είχα γράψει ότι αγχώνομαι για το τι θα πουν αυτοί που θα διαβάσουν αυτά που γράφω, αλλά ξαφνικά αποφάσισα να το σβήσω. Γιατί δεν ισχύει. Δεν αγχώνομαι γιατί δεν με νοιάζει και πολύ. Είναι θεραπευτικό το να γράφεις και εδώ θέλω να βρουν καταφύγιο αυτά που θέλω να μοιραστώ αλλά δεν μπορώ με το γύρω περιβάλλον μου. Αυτό ακούστηκε σαν να είμαι καμια σάικο ή καμια περβερντ. Όχι (θέλω να πιστεύω). Εδώ θα γράφω τις σκέψεις μου ακατέργαστες. Δεν υπόσχομαι τίποτα για το περιεχόμενο. Όπως όλοι έτσι και εγώ τη μία μέρα είμαι χαρούμενη και θα θέλω να γράψω για το πόσο σας αγαπώ ΟΛΟΥΣ και κάποιες μέρες που είμαι πιεσμένη ή στεναχωρημένη θα εύχομαι διαδικτυακά να ήμουν ρακούν και να μην είχα άλλο πρόβλημα πέρα από το που μπορώ να βρω φρούτα του δάσους- ελπίζω να τρώνε φρούτα του δάσους τα ρακούν και να μην έγινα ρόμπα την παρθενική μου φορά. Δεν είμαι καλή στους επιλόγους, ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου οπότε κλείνω απότομα. Γεια.
Ντάξει δεν είμαι και τόσο όχι καλή στους επιλόγους. Τώρα προσπαθώ να κάνω χιούμορ αλλά δεν μου βγαίνει και είναι κρυάδα και θέλω να πεθάνω, είμαι άχρηστη, δεν μπορώ, θέλω να πεθάνω. (κλάμα)
(Αυτός ήταν ο επίλογος.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου