Σήμερα καθώς γυρνούσα με το λεωφορείο σπίτι βγήκα για λίγο από τις σκέψεις μου και αποφάσισα να παρατηρήσω τον κόσμο που υπήρχε μέσα. Όπως πάντα σε αυτή την χώρα υπήρχαν φάτσες σκυθρωπές και έτοιμες να αρπαχτούν με το παραμικρό, παιδιά στην ηλικία μου που άκουγαν μουσική και κυρίες που σκεφτόντουσαν τι θα μαγειρέψουν αύριο. Δίπλα από το συννεφάκι που έβγαινε από το κεφάλι της πενηντάρας κυρίας, ξεπρόβαλε ένα ιδιαίτερο συννεφάκι που έγραφε " Και τώρα τι να της πω; Κι αν πω βλακεία. Μ'αρέσει πολύ.". Ήταν ένα αγόρι 14-15 χρονών περίπου που μιλούσε στην κοπέλα που καθόταν απέναντί του. Ο τρόπος που της μιλούσε ήταν τόσο αδέξιος όσο και η οπισθογωνία που έκανα όταν έδωσα για δίπλωμα. Ήταν αστείο και γλυκό ταυτόχρονα και έκανα προσπάθεια για να μην γελάσω καθώς ο μικρός φαινόταν να κρέμεται από τα χείλια της κοπέλας. Τόσο πολύ του άρεζε που μπορούσες να το δεις ξεκάθαρα στα μάτια του ακόμα και από εκεί που καθόμουν.
Σχεδόν αυτόματα άρχισα να σκέφτομαι πως όλη αυτή η ιστορία δεν θα καταλήξει καλά. Τα μεγάλα πάθη, ακόμα και τα εφηβικά στην προκειμένη περίπτωση, τελειώνουν με πόνο, δάκρυ και το I want you του Elvis Costello στην καλύτερη και με το Μα δεν τελειώσαμε του Ρέμου στη χειρότερη. Το μεγάλου δίλημμα που μου δημιουργήθηκε είναι τι είναι καλύτερο για εμάς: ένας έρωτας τρελός που θα σε πάει στον ουρανό αλλά μετά θα σε τσακίσει στο έδαφος ή μια σχέση συμβατική, ασφαλής αλλά αναμενόμενη και χωρίς φλόγα;
Όλοι οι άνθρωποι- τουλάχιστον αυτοί που έχω γνωρίσει- έχουν βιώσει έναν έρωτα, μία καψούρα από αυτές που όταν χτυπάει το κινητό πετάγεσαι σαν να μπήκε ελεγκτής σε λεωφορείο ενώ δεν έχεις εισιτήριο. Ο έρωτας αυτός μπορεί να επηρεάσει σοβαρά τη ζωή σου. Ο Τομ Χάνσεν στο 500 days of summer όταν κοιμάται με την Σάμερ Φιν βλέπει πουλάκια να του κελαηδούν και χορεύει στους δρόμους του Λ.Α. Μέχρι εδώ τέλεια. Όταν όμως η Σάμερ μας τον εγκαταλείπει, κλαίει και οδύρεται, σπάει πιάτα κι είναι μη του μιλάτε του παιδιού αφήστε το να κλάψει. Εδώ όχι καλά. Πολλοί έχουμε υπάρξει "Τομ" και ξέρουμε πόσο πονάει το να χάνεις κάτι δυνατό.
Σε αντιδιαστολή με την ταινία, γνωρίζουμε όλοι ζευγάρια που ούτε ταιριάζουν ιδιαίτερα, ούτε τρελαίνονται ιδιαίτερα, ούτε τίποτα ιδιαίτερα, αλλά εξακολουθούν να είναι μαζί. Είναι αυτό που περνάς καλά, έχεις παρέα, αγαπάς- υποθέτω- τον άλλον, αλλά δεν υπάρχει σπίθα. Μια τέτοια σχέση είναι σαν ένα παιχνίδι που παίζεται στην έδρα σου. Το ξέρεις ότι δεν θα πληγωθείς αλλά το ξέρεις και ότι δεν θα νιώσεις συγκινήσεις. Είναι κάτι εύκολο που κάνει τις πατούσες σου να βρίσκουν ζεστασιά τα κρύα βράδια αλλά δεν κάνει το ίδιο με την καρδιά σου.
Και τι λοιπόν; Τι πρέπει να διαλέξω; Πως πρέπει να νιώσω, πως πρέπει να ζω;
Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω το παιδί. Τα μάτια του κοιτάνε το κορίτσι που του χαμογελάει.
Νιώθει ευτυχία.
Νομίζω πως ξέρω την απάντηση και αισθάνομαι το αγόρι να με κοιτάει.
Δεν ξέρω, αλλά ίσως και να μου έκλεισε το μάτι.
