Ήταν γραφτό να συναντηθεί ο Ζακ με την Ζουλί εκείνο το μεσημέρι. Η Ζουλί πήγαινε συχνά στο μικρό καφέ για να γράψει. Της άρεζε η μουσική που της θύμιζε τα παιδικά της καλοκαίρι- δεν τα θυμόταν και πολύ πια αλλά η μουσική έμοιαζε να ντύνει τις όποιες αναμνήσεις είχαν μείνει στο μυαλό-, οι κούπες που ήταν μικροσκοπικές αλλά που χωρούσαν όσο καφέ ακριβώς ήθελε.
Συμπαθούσε και την σερβιτόρα που δούλευε εκεί, την Γκλόρια. Ήταν μία γυναίκα που είχε κολλήσει σε μία ηλικία ανάμεσα σε αυτό που ονομάζουμε κοπέλα και κυρία. " Μάζεψε τα μαλλάκια σου πάνω, Ζουλί μου," της έλεγε, " αφού είσαι τόσο όμορφη με τα μαλλιά σου πάνω". Και η Ζουλί τα μάζευε και ευχόταν η Γκλόρια να ήταν η μαμά της.
Εκείνο το μεσημέρι ο Ζακ έσπρωξε την πόρτα του καφέ και μπήκε μέσα με ορμή. Έψαχνε το μαγαζί " Μικρό Σαλόνι" που ήταν δύο τετράγωνα παραπέρα. Η Γκλόρια ήταν στην αποθήκη.
Εκείνο το μεσημέρι ο Ζακ έσπρωξε την πόρτα του καφέ και μπήκε μέσα με ορμή. Έψαχνε το μαγαζί " Μικρό Σαλόνι" που ήταν δύο τετράγωνα παραπέρα. Η Γκλόρια ήταν στην αποθήκη.
- Γεια σου, της είπε.
- Γεια, είπε αυτή.
- Γεια, είπε αυτή.
- Γεια σου ξένη.., της είπε.
- Γεια σου ξένη.., του είπε.
Η Ζουλί ανέπνεε ήρεμα πλάι του, έχοντας παραδοθεί στην καλή τύχη ενός ήρεμου ονείρου. Ο Ζακ δίπλα της ένιωθε τον πυρετό των σκέψεων του να ανεβαίνει. Δεν ήταν από τους άντρες που ένιωθαν ανασφάλεια. Από μικρός όταν ήταν ακόμα ο δάσκαλος έλεγε στην μητέρα του την Ανν: και να μην ξέρει, κάτι λέει πάντα ο μικρός, κάτι σκαρφίζεται ο διάολος. Και ήταν όντως αλήθεια πάντα κάτι σκαρφιζόταν. Αυτή τη φορά όμως ένιωθε πως οι σκέψεις αυτές γύριζαν στο μυαλό του ξανά και ξανά και έκαιγαν κάθε φορά όλο και πιο πολύ την όποια αίσθηση λογικής είχε απομείνει.
Κατά κάποιο τρόπο ο Ζακ πίστευε πως είχε προδώσει το ανδρικό φύλο. Ο κανόνας ήταν ένας: μην την αγαπήσεις εάν αυτή δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει το αντίστοιχο, είπε από μέσα του πολύ σιγά και πάλι γιατί ένιωθε πως η συγκεκριμένη σκέψη έκανε αντίλαλο.
Σηκώθηκε από το κρεβάτι αργά παραμερίζοντας τα σεντόνια. Έκανε όσο πιο ήσυχα μπορούσε γιατί δεν ήθελε να την ξυπνήσει. Κοιμόταν ακόμα πιο ήρεμα τώρα, σαν να ανέπνεε από τους πόρους του δέρματός της. Περπάτησε ξυπόλητος στο διάδρομο και μπήκε στην κουζίνα. Άναψε το φως και έβαλε το γεμάτο νερό μπρίκι, στο μάτι, για να ζεσταθεί. Θα νιώσεις καλύτερα, καθησύχασε τον εαυτό του. Το νερό έβρασε γρήγορα, πιο γρήγορα απ'ότι περίμενε, και το έριξε στο φλιτζάνι. Έριξε το φακελάκι με το τσάι μέσα και το χάζευε καθώς άλλαζε η υπόσταση του. " Για δες, τη μία στιγμή είσαι ωραίος και άνετος μέσα στο ευρύχωρο κουτί σου μαζί με τα άλλα φακελάκια και ξαφνικά έρχεται ένας ανασφαλής 30αρης και σου κάνει από το πουθενά κινέζικα βασανιστήρια", σκέφτηκε ο Ζακ, " αλλά και πάλι για κάποιον λόγο θα προτιμούσα να είμαι στη θέση που είναι το φακελάκι παρά σε αυτή που είμαι τώρα".
" Ζακ; Τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνιος;". Η Ζουλί. Η Ζουλί του. Είχε ξυπνήσει και στεκόταν στην πόρτα της κουζίνας με την βαμβακερή της μπιτζάμα και τα ανάκατά της μαλλιά. Η Ζουλί μου. Του χαμογέλασε. Και ήταν από αυτά τα χαμόγελα που ποτέ κανείς δεν ξέρει γιατί συμβαίνουν αλλά απλώς συμβαίνουν. Χιλιάδες αγωγοί μέσα στο σώμα του Ζακ σαν να πυροδοτήθηκαν από αυτή την συγκυριακή στιγμή, την θέαση του αυθόρμητου χαμόγελου της Ζουλί στην πόρτα της κουζίνας που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα και μοναδικό πράγμα.
" Ζακ; Τι κάνεις τέτοια ώρα ξύπνιος;". Η Ζουλί. Η Ζουλί του. Είχε ξυπνήσει και στεκόταν στην πόρτα της κουζίνας με την βαμβακερή της μπιτζάμα και τα ανάκατά της μαλλιά. Η Ζουλί μου. Του χαμογέλασε. Και ήταν από αυτά τα χαμόγελα που ποτέ κανείς δεν ξέρει γιατί συμβαίνουν αλλά απλώς συμβαίνουν. Χιλιάδες αγωγοί μέσα στο σώμα του Ζακ σαν να πυροδοτήθηκαν από αυτή την συγκυριακή στιγμή, την θέαση του αυθόρμητου χαμόγελου της Ζουλί στην πόρτα της κουζίνας που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα και μοναδικό πράγμα.
" Ζουλί σ'αγαπώ.".( Σιωπή.)
" Ζουλί σ'αγαπώ και θέλω να με αγαπάς και εσύ, είπε.
" Ζακ γλυκιέ μου"- το γλυκέ μου ήταν πάντα κακό σημάδι -" Ζακ γλυκιέ μου βλέπεις πόσα πράγματα κάνω για σένα, σε φροντίζω, σε προσέχω, βλέπω τις περίεργες ταινίες που εσύ λατρεύεις αλλά.. απλώς αυτό δεν είμαι εγώ.. απλώς δεν είμαι.."
Ο Ζακ κάθησε στην καρέκλα. Ακούμπησε τους αγκώνες του στο τραπέζι και κρατώντας το κεφάλι ανέπνευσε βαριά. Και ξανά. Και ακόμη μία φορά. Είχε χάσει τον αυτοέλεγχο και αυτό υπέθεσε πως αυτό ίσως τον βοηθούσε. Σήκωσε το κεφάλι αργά και την κοίταξε. Αυτή τον κοιτούσε ήδη με αυτό το βλέμμα συμπόνιας που έχουν καμιά φορά οι άνθρωποι. "Αγάπη μου," είπε σχεδόν ικετευτικά, " ναι, είναι αλήθεια, τα κάνεις όλα αυτά, αλλά θέλω να ξέρω πως μ'αγαπάς. Πες το μου. Απλώς πες το μία φορά".
" Ζακ γλυκιέ μου"- το γλυκέ μου ήταν πάντα κακό σημάδι -" Ζακ γλυκιέ μου βλέπεις πόσα πράγματα κάνω για σένα, σε φροντίζω, σε προσέχω, βλέπω τις περίεργες ταινίες που εσύ λατρεύεις αλλά.. απλώς αυτό δεν είμαι εγώ.. απλώς δεν είμαι.."
Ο Ζακ κάθησε στην καρέκλα. Ακούμπησε τους αγκώνες του στο τραπέζι και κρατώντας το κεφάλι ανέπνευσε βαριά. Και ξανά. Και ακόμη μία φορά. Είχε χάσει τον αυτοέλεγχο και αυτό υπέθεσε πως αυτό ίσως τον βοηθούσε. Σήκωσε το κεφάλι αργά και την κοίταξε. Αυτή τον κοιτούσε ήδη με αυτό το βλέμμα συμπόνιας που έχουν καμιά φορά οι άνθρωποι. "Αγάπη μου," είπε σχεδόν ικετευτικά, " ναι, είναι αλήθεια, τα κάνεις όλα αυτά, αλλά θέλω να ξέρω πως μ'αγαπάς. Πες το μου. Απλώς πες το μία φορά".
- Μωρό μου...- Κάνε αυτό που για μένα είναι σημαντικό. Πες το. Για μένα, ψέλλισε ο άντρας.
- Μάτια μου, το ξέρεις ότι νοιάζομαι για σένα. Το βλέπεις πως σου φέρομαι σωστά. Μην το κάνεις αυτό καλέ μου, Μην ψάχνεις αιτίες για να υπάρξει ένταση μεταξύ μας εκεί που δεν υπάρχουν λόγοι, απάντησε η γυναίκα και χαμογέλασε αβέβαια. - Πάω μέσα να ξαπλώσω, θα έρθεις;, τον ρώτησε. Έγνεψε ναι με το κεφάλι, έρχομαι.
- Μάτια μου, το ξέρεις ότι νοιάζομαι για σένα. Το βλέπεις πως σου φέρομαι σωστά. Μην το κάνεις αυτό καλέ μου, Μην ψάχνεις αιτίες για να υπάρξει ένταση μεταξύ μας εκεί που δεν υπάρχουν λόγοι, απάντησε η γυναίκα και χαμογέλασε αβέβαια. - Πάω μέσα να ξαπλώσω, θα έρθεις;, τον ρώτησε. Έγνεψε ναι με το κεφάλι, έρχομαι.
Ένιωθε μικρός και αδύναμος. Αυτός που πάντα είχε ό,τι ήθελε, που ήταν αυτός που καθόταν πάντα στην πόρτα της κουζίνας, παρακαλούσε για κάτι που είχε ανάγκη. " Δεν ήταν κάτι, δύσκολο, της είχε πει τι να κάνει. Τότε γιατί δεν το έκανε;"
Έπιασε το φλιτζάνι με το τσάι και το έφερε στο στόμα. Ήταν κρύο.
Το σύρσιμο των άλλοτε χνουδωτών παντοφλών της Ζουλί αναστάτωσαν μία οικογένεια μυρμηγκιών που ζούσε στη μέση του διαδρόμου.
" Ζακ, που είσαι; Καλημέρα", φώναξε νυσταγμένα. " Ζακ καρδιά μου που είσαι; Έχει καφέ;", είπε ξανά. "Μάλλον θα πήγε να φέρει πρωινό", απάντησε στον εαυτό της και έβαλε να γίνει ο καφές φίλτρου. Πέρασε τα μακριά της δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά της και τα μάζεψε σε μία αλογοουρά. Τότε το βλέμμα της έπεσε στον πάγκο αριστερά της. Ένα κομμάτι χαρτί διπλωμένο στη μέση. Το άνοιξε. Ήταν τα γράμματα του.
Το σύρσιμο των άλλοτε χνουδωτών παντοφλών της Ζουλί αναστάτωσαν μία οικογένεια μυρμηγκιών που ζούσε στη μέση του διαδρόμου.
" Ζακ, που είσαι; Καλημέρα", φώναξε νυσταγμένα. " Ζακ καρδιά μου που είσαι; Έχει καφέ;", είπε ξανά. "Μάλλον θα πήγε να φέρει πρωινό", απάντησε στον εαυτό της και έβαλε να γίνει ο καφές φίλτρου. Πέρασε τα μακριά της δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά της και τα μάζεψε σε μία αλογοουρά. Τότε το βλέμμα της έπεσε στον πάγκο αριστερά της. Ένα κομμάτι χαρτί διπλωμένο στη μέση. Το άνοιξε. Ήταν τα γράμματα του.
" Γεια σου, ξένη."
