Μικρές στιγμές ευτυχίας

Τα καθαρά σεντόνια. Η μυρωδιά του ζεστού καφέ. Τα κορνφλέιξ που έχουν το τέλειο επίπεδο μουλιάσματος. Ένα αστείο μήνυμα που σου έχουν στείλει το βράδυ και το βλέπεις το πρωί με το που ξυπνάς. Τα καινούργια τραγούδια που πέρασες στο ipod. Ένα βλέμμα στο λεωφορείο. Μια αναπάντεχη καλημέρα. Το αγαπημένο σου πουλόβερ. Η ανάσα του στο λαιμό σου. Μια ζωγραφιά στο θολωμένο τζάμι. Τα μάφινς που έφτιαξες χθες. Ένα σ'αγαπώ. Μια ζεστή αγκαλιά. Η αγαπημένη σου ταινία. Το παιδί που σου χαμογέλασε στο δρόμο. Ένα δώρο. Το γέλιο μέχρι δακρύων με τους κολλητούς σου. Μια έμπνευση της στιγμής. Κάτι γλυκό γραμμένο με κραγιόν στον καθρέφτη σου. Η μυρωδιά από τσουρέκι όταν περνάς από την Αριστοτέλους. Η γλυκιά κούραση μετά την γυμναστική. Ένα γράμμα από κάποιον φίλο. Το κολύμπι σε μια έρημη παραλία. Ένα πολύ νόστιμο φρούτο. Τα μαλλιά μετά το κομμωτήριο. Ένας γάτος που γουργουρίζει. Τα αστέρια που πέφτουν τις κατάλληλες στιγμές. Τα φαγητά της γιαγιάς σου. Το χουζούρι. Το χιόνι. Οι εκπτώσεις στις τιμές. Το τζιν που τελικά σου μπήκε. Τα φιλιά. Οι παλιές φωτογραφίες. Τα σχέδια. Τα όνειρα.

Το παράλληλό (μας) σύμπαν.

  Στο παράλληλο μου-μας σύμπαν νοικιάζουμε ένα διαμέρισμα κοντά στην Αγίας Σοφίας. Στην κουζίνα, σου φτιάχνω βάφλες κάθε πρωί και πίνουμε ζεστό καφέ. Το σαλόνι το βάψαμε το μισό πράσινο και το μισό λεμονί- έκανα εγώ το χατήρι σου και εσύ το δικό μου. Στο μπάνιο συνηθίζεις να λες ότι έχω κάνει πλήρη κατάληψη με τα καλλυντικά, τα αρώματα και τις κολόνιες, τις κρέμες σώματος και τα αφρόλουτρα με μυρωδιά βανίλιας. Το δικό μας δωμάτιο, η κρεβατοκάμαρα είναι απλή αλλά όμορφη κι ας γκρινιάζω που τα παντζούρια είναι παλιά και το φως από τις χαραμάδες με ξυπνάει τα πρωινά που θέλω να κοιμηθώ μέχρι το μεσημέρι.
  Και οι δύο έχουμε τις δουλειές μας. Εγώ πηγαίνω με ποδήλατο, εσύ με αμάξι. Όταν βρέχει με πηγαίνεις εσύ. Μου ανοίγεις πάντα την πόρτα και εγώ πάντα σε φιλάω με το ίδιο πάθος. Τα σαββατοκύριακα πηγαίνουμε εκδρομές με φίλους, σε κάποιο εξοχικό ή σε ξενώνες. Μπόρεσα να αποδεχτώ την αγάπη σου για το κάμπινγκ και άρα τη συμβίωση με κάθε είδους έντομο όπως και εσύ  κατάλαβες πόσο δύσκολο μου είναι να ξυπνάω νωρίς τις Κυριακές.
  Πίσω στο σπίτι, στο παράλληλό μας σύμπαν, βλέπουμε μαζί ταινίες τα απογεύματα. Δεν τις βλέπουμε ποτέ ολόκληρες. Σου μαγειρεύω με τα εσώρουχα και όταν το φαγητό δεν τρώγεται με τιμωρείς όπως μόνο εσύ ξέρεις και μετά παραγγέλνουμε κινέζικο. Μαλώνουμε για την περίεργη μουσική που ακούς και τα άπλυτα πιάτα τα παίζουμε σε στοίχημα στο σκράμπλ. Όταν χάνεις σε κοροϊδεύω και σε γεμίζω σαπουνάδες. Στο παράλληλο σύμπαν τα μαλλιά σου μυρίζουν όμορφα. Το μαξιλάρι έχει πάντα την μυρωδιά σου. Λατρεύω που ώρες ώρες είμαι αδέξια και σε κάνω να γελάς. Δεν με κάνεις ποτέ να κλαίω. Στον ύπνο μας ονειρευόμαστε τον συμβατικό κόσμο και όταν ξυπνάμε είμαστε πάλι μαζί.

Εεεμ. Γεια σας.

Είμαι κορίτσι. Άλλες φορές γυναίκα. Όταν πίνω πολύ λευκό κρασί γίνομαι γατούλα. Είμαι Θεσσαλονικιά και σπουδάζω. Σε ένα παράλληλο σύμπαν ζω με τον γκόμενό μου, φτιάχνω γλυκά στο σπίτι, τα πουλάω και ζούμε όλοι ευτυχισμένοι σε διαμέρισμα μαζί με τον σκύλο και την γάτα μας.

Γενικά μπορώ να πω ότι εδώ και πολύ πολύ καιρό είχα την ανάγκη να γράψω. Να γράψω κάτι που θα μπορέσει να το δει κάποιος, να το διαβάσει ή να βαρεθεί και να το παρατήσει, να το αγαπήσει ή να το μισήσει, να του πει κάτι ή να το θεωρήσει πλήρως αδιάφορο και να πει, κλείστο κοπελιά δεν το χεις. Αυτή τη στιγμή όμως που κάθομαι με το λάπτοπ στα πόδια που θα αρχίσει σε λίγο να βράζει έτσι όπως έχει ζεσταθεί και με παρακαλάει να το αφήσω στην ησυχία του το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι ένα "εεεμ.". Θυμάμαι στη δευτέρα λυκείου είχαν έρθει κάτι κοπέλες που σπούδαζαν φιλολογία- να έχουν πάρει πτυχία εύχομαι τα κορίτσια- για να μας κάνουν παράδοση ένα κεφάλαιο ιστορίας. Πρέπει να είχαμε μετρήσει γύρω στα 23 "εεεμ..". Άγχος; Απειρία; , ή απλά δεν το είχαν; Ειλικρινά δεν ξέρω τι από όλα έφταιγε που οι κοπέλες κόντεψαν να διαολοσταλούν από 2 ντουζίνες νευρικά 17χρονα αλλά αυτή τη στιγμή μπορώ να καταλάβω κάπως πως αισθανόντουσαν. Εδώ θα διακόψω την σκέψη μου για τα πω πως κανονικά σε αυτό το σημείο του κειμένου είχα γράψει ότι αγχώνομαι για το τι θα πουν αυτοί που θα διαβάσουν αυτά που γράφω, αλλά ξαφνικά αποφάσισα να το σβήσω. Γιατί δεν ισχύει. Δεν αγχώνομαι γιατί δεν με νοιάζει και πολύ. Είναι θεραπευτικό το να γράφεις και εδώ θέλω να βρουν καταφύγιο αυτά που θέλω να μοιραστώ αλλά δεν μπορώ με το γύρω περιβάλλον μου. Αυτό ακούστηκε σαν να είμαι καμια σάικο ή καμια περβερντ. Όχι (θέλω να πιστεύω). Εδώ θα γράφω τις σκέψεις μου ακατέργαστες. Δεν υπόσχομαι τίποτα για το περιεχόμενο. Όπως όλοι έτσι και εγώ τη μία μέρα είμαι χαρούμενη και θα θέλω να γράψω για το πόσο σας αγαπώ ΟΛΟΥΣ και κάποιες μέρες που είμαι πιεσμένη ή στεναχωρημένη θα εύχομαι διαδικτυακά να ήμουν ρακούν και να μην είχα άλλο πρόβλημα πέρα από το που μπορώ να βρω φρούτα του δάσους- ελπίζω να τρώνε φρούτα του δάσους τα ρακούν και να μην έγινα ρόμπα την παρθενική μου φορά. Δεν είμαι καλή στους επιλόγους, ποτέ δεν ήταν το φόρτε μου οπότε κλείνω απότομα. Γεια.


Ντάξει δεν είμαι και τόσο όχι καλή στους επιλόγους. Τώρα προσπαθώ να κάνω χιούμορ αλλά δεν μου βγαίνει και είναι κρυάδα και θέλω να πεθάνω, είμαι άχρηστη, δεν μπορώ, θέλω να πεθάνω. (κλάμα)

(Αυτός ήταν ο επίλογος.)