Είναι λίγο πριν τις 5 και αντί να είμαι κάτω από το παχουλό πουπουλένιο πάπλωμά μου κάθομαι με τις πιτζάμες και το μαλλί αλογοουρά μπροστά από το λάπτοπ πολεμώντας την επιθυμία μου να φάω το σοκολατένιο κέικ που βρίσκεται μπροστά μου. Στην τηλεόραση παίζει μια σειρά του μέγκα με οσκαρικές ερμηνείες και εξτραβαγκάντ χτενίσματα. Γενικά δεν έχω να γράψω κάτι συγκεκριμένο πλην του γεγονότος ότι παρενοχλούμαι από σοκολατένια αρτοποιήματα. Έτσι λοιπόν κάθομαι και θυμάμαι όλες αυτές τις μαλακίτσες που κατά καιρούς έχω κάνει και μου ήρθε στο μυαλό το καλοκαίρι που αποπειράθηκα να κάνω κάμπινγκ.
Σαν σωστοί φοιτητές και καλά καρντάσια το καλοκαίρι είπαμε να τιμήσουμε το πανεπιστήμιό μας και να πάμε στο φοιτητικό κάμπινγκ στο Ποσείδι. Εγώ εκστασιασμένη που θα ερχόμουν σε επαφή με την φύση έστειλα την σκηνή 3 μέρες πρωτού πάω εγώ για να την βρω στημένη και νοικοκυρεμένη. Η παρέα και εγώ, φτάσαμε με 2 αμάξια εκ τον οποίον αυτό που δεν ήμουν εγώ μέσα καθυστέρησε μία ώρα λόγω καυγά. Μέχρι να φτάσουν, οι υπόλοιποι πήγαμε να κάνουμε το μπάνιο μας στην παραλία. Συγκρατήθηκα και δεν ρώτησα γιατί δεν έχει ομπρέλες όχι γιατί θα με έλεγαν χαζή αλλά γιατί στα 10 μέτρα έπαιζε ρακέτες Αυτός- ο Γιάννης. Ο Γιάννης ήταν ένας παλιός γκόμενος που του το είχα παίξει αρκετά ιστορία ώστε να μου το παίξει αργότερα Μαρία Αντουανέτα. Γενικά είχα πολλά ράμματα για την γούνα του και η ξαφνική θέαση του με έκανε να με πιάσουν τα διαόλια μου. Φτάνει με αυτήν την καταπίεση, σκέφτηκα αμέσως, θα πω στον μαλααακα να εξαφανιστεί αλλιώς θα τον βάλω να φάει την ρακέτα με το μπαλάκι μαζί, αχ έπεσε το μπαλάκι, συνεχίζει να γυμνάζεται όμως ε, πω είναι ωραίος γαμώτο, πω είναι πολύ ωραίος, εγώ γιατί είμαι τόσο άσπρη, και αυτό το μαγιώ νομίζω κάνει τον κώλο μου να φαίνεται όχι τόσο καλός και μήπως να πάω να του πω ένα απλό γεια και γιατ- Και κάπου εδώ θα με σκούντηξε κάποιος και θα επανήλθα στον πλανήτη Γη. Εν πάσι περιπτώσει αποφάσισα να το παίξω κατά μερικούς ντίβα κατά άλλους μαλάκω και να τον αγνοήσω επιδεικτικά. Κάθισα λοιπόν τις επόμενες ώρες και έβρασα και από το κακό μου και από τον ήλιο.
Μετά από την περιήγηση μας στο κάμπινγκ πάρθηκε σχεδόν ομόφωνα η απόφαση να τα μαζέψουμε και να φύγουμε. Πάτησα πόδι αμέσως. Ε όχι κυρία μου, είπα, δεν ήρθαμε για να φύγουμε, εγώ κουράστηκα για να πείσω να μου στήσουν την σκηνή και θα κάτσω να κοιμηθώ ήσυχα και άνετα. Ήσυχα και άνετα δεν κοιμήθηκα αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Και καλόψυχη όπως ήταν η παρέα μου προσφέρθηκε να αφήσει μερικούς πίσω και οι υπόλοιποι να επιστρέψουν στον πολιτισμό. Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αρκετά σημαντικό όμως όσο το να εξιστορίσω το πως κοιμήθηκα στο Ποσείδι. Η σκηνή ήταν στρατηγικά τοποθετημένη πάνω σε μια πέτρα η οποία όπως και να καθόμουν μου έκανε τη ζωή μαύρη. Πάνω που είχα βρει μια θέση που δεν μου γαμούσε πολύ την ψυχολογία και τους σπονδύλους μου και μετρούσα τα κουνούπια για να με πάρει ο ύπνος ακούστηκε δυνατά και θαρραλέα ένα "Το σημάδι στο λαιμό σου δεν το είχες φως μου χθες". Πες μου ότι δεν είναι -Πάολα συμπλήρωσε ο διπλανός μου και σχεδόν αμέσως σαν απάντηση κάποιος έβαλε κάτι που θύμιζε ηλεκτρονική μουσική. Βγήκα από την σκηνή σαν την Λίντζει Λόχαν μετά την δικαστική απόφαση να πάει για αποτοξίνωση, μόνο που εγώ φορούσα χαβαγιάνας και ήμουν λίγο πιο τσατισμένη. Η μουσική δεν κατάλαβα από που προερχόταν αλλά παρότι ήταν 6 το πρωί όλοι φαίνονταν οκ με τον πανζουρλισμό που επικρατούσε. Νιώθοντας τελείως ξενέρωτη και σπαστικιά χώθηκα στην λουξ σκηνή μου όπου έκανα τον πιο άβολο ύπνο της ζωής μου με συντροφιά την πέτρα και μουσική υπόκρουση Πάολα και το ροχαλιτό του διπλανού μου. Την άλλη μέρα τα μαζέψαμε και φύγαμε. Φυσικά είπα σε όλους ότι πέρασα ένα μαγευτικό, υπερτέλειο βράδυ που θα ήθελα να το επαναλάβω όπως και δήποτε. Και η αλήθεια είναι ότι όσο κουλό και αν ακούγεται θα το ξαναέκανα αρκεί να είχα μπει στο κατάλληλο μούντ και να είχα αντέξει την αρχική τρέλα. Τρέλα που σίγουρα δεν συγκρίνεται με το καντήλι της μάνας μου όταν ανακάλυψε ότι πάνω στην άτακτη φυγή μου ξέχασα την πετσέτα θαλάσσης που είχε χρυσοπληρώσει μερικές βδομάδες πριν.
